Ποίηση και στίχοι εμπνευσμένοι από το νερό

Άξιον εστί (απόσπασμα)

Ὀδυσσέας Ἐλύτης

Τότε είπε και γεννήθηκεν η θάλασσα
Και είδα και θαύμασα
Και στη μέση της έσπειρε κόσμους μικρούς κατ' εικόνα και ομοίωσή μου:
Ίπποι πέτρινοι με τη χαίτη ορθή
και γαλήνιοι αμφορείς
και λοξές δελφινιών ράχες
η Ίος η Σίκινος η Σέριφος η Μήλος
«Κάθε λέξη κι από 'να χελιδόνι
για να σου φέρνει την άνοιξη μέσα στο θέρος» είπε
Και πολλά τα λιόδεντρα
που να κρησάρουν στα χέρια τους το φως
κι ελαφρό ν' απλώνεται στον ύπνο σου
και πολλά τα τζιτζίκια
που να μην τα νιώθεις
όπως δε νιώθεις το σφυγμό στο χέρι σου
αλλά λίγο το νερό
για να το 'χεις Θεό και να κατέχεις τι σημαίνει ο λόγος του
και το δέντρο μονάχο του
χωρίς κοπάδι
για να το κάνεις φίλο σου
και να γνωρίζεις τ' ακριβό του τ' όνομα φτενό στα πόδια σου το χώμα
για να μην έχεις πού ν' απλώσεις ρίζα
και να τραβάς του βάθους ολοένα
και πλατύς επάνου ο ουρανός
για να διαβάζεις μόνος σου την απεραντοσύνη.

 

Ἡ θάλασσα καὶ τὰ ποτάμια  (Γεώργιος Δροσίνης) Πῆγαν τὰ ποτάμια παραπονεμένα κι εἶπαν τῆς θαλάσσης: Φέρνομε σ᾿ ἐσένα ὅλα μας τὰ πλούτη, ὅλη τη χαρά μας, ὅλη τη ζωή μας, ὅλα τὰ νερά μας. Καὶ γιὰ πληρωμή μας σὺ τί μᾶς χαρίζεις; Παίρνεις τὰ νερά μας καὶ μᾶς τ᾿ ἁρμυρίζεις! Καὶ τοὺς εἶπ᾿ ἐκείνη: Πῶς μπορῶ ν᾿ ἀλλάξω; Τὰ γλυκὰ νερά σας πῶς νὰ τὰ φυλάξω; Εἶμ᾿ ἀπὸ τὴ φύση ἁρμυρὴ πλασμένη Κι ἁρμυρὸ κοντά μου κάθε τί θὰ γένει. Τὰ παράπονά σας πᾶνε στὰ χαμένα. Θέτε τὸ καλὸ σάς; φεύγετ᾿ ἀπὸ μένα.